Gegroet allen!
Voor degene die zich zorgen gemaakt hebben na het horen over modderstromen in Medellin, wij waren wel in de buurt maar hebben er niks van meegekregen. Sterker nog, wij lagen op het dakterras naast
het zwembad onder het genot van een koud biertje een potje te kaarten.. De zon was lekker aan het branden, dus het was nogal onwerkelijk om over verzwelgende weersomstandigheden te horen. Er is ons
verteld dat de zon de al verzwakte en doorweekte aarde deels op heeft gedroogd waardoor alles is gaan schuiven..Het is me wat.
Anyway, zoals duidelijk moge zijn zit het weer niet altijd mee hier, maar we mogen niet klagen. Na het heerlijke verblijf op de Galapagoseilanden zijn we via Quito de grens overgestoken naar
Colombia!. De formaliteiten waren zo gebeurd en ondanks alle horrorverhalen over berovingen, guerrillas en drugsescapades was het hele gebeuren een fluitje van een cent. In de bus hebben we twee
Engelse meisjes, Terry en Emma, ontmoet en gezamenlijk belandden we in de onze eerste stad in Colombia: Pasto.
Hetgeen wat het meteen opviel is dat werkelijk iedereen enorm vriendelijk en behulpzaam is, meer nog dan in ieder ander land van Zuidamerika. Mensen lopen spontaan op je af om een praatje te maken,
te kijken of je iets nodig hebt en of ze je kunnen helpen. Een mooi voorbeeld hiervan is Philippe, een jongeman die de Engelse meisjes waren tegengekomen in het museum waar hij werkt als gids.
Ondanks het feit dat hij de hele tour heeft moeten uitbeelden (de girls spreken geen woord Spaans) bood hij aan om hen en ons `s avonds de stad te laten zien.
Hij had er zo’n plezier in dat Tinke en ik geinteresseerd waren in zijn werk, dat hij ons aan het begin van de nacht nog een privetour gaf in `zijn` museum, dat al uren gesloten was; top! Na wat
vreemde kroegen te zijn afgegaan (bijvoorbeeld een plek waar je in het pikkedonker in een soort kelder onder een pizzería naar videoclips kijkt op een groot scherm, terwijl de muziek zo hard staat
dat je genoodzaakt bent je pizza en je biertje in stilte te nuttigen..) eindigden we in een hippe tent waar we de lokale drankspecialiteiten hebben geprobeerd. De drankjes waren verschillend maar
het kwam eigenlijk allemaal neer op gloeiend hete thee, met 40% alcohol en een half pak suiker. Twee kopjes thee en tollen maar!
Pasto was leuk maar hoog en koud en we besloten snel verder te gaan naar Cali. Hier hadden werden we verwelkomd door Vinicio, een Ecuadoriaan die ik 3 jaar geleden heb ontmoet in Buenos Aires. Hij
woont inmiddels in Cali met vrouw en kind, en we hebben een paar dagen met hem geleefd. Dit was echt een mooie ervaring vooral omdat we wat dichter bij het doorsnee leven van de Zuid-Amerikanen
konden komen. Alhoewel, doorsnee..Vin spreekt 6 talen vloeiend, heeft jaren in de jungle gewoond en heeft heel wat van de wereld gezien. Daarnaast heeft hij (professionele inschatting mijneerzijds)
kneitertje ADHD, hij kan didgeridoo spelen, jongleren met messen en vuur en heeft hij een passie voor alles wat met het spirituele te maken heeft. Hij is ingewijd in zo’n beetje alle shamaanse
rituelen en kan van zo'n beetje iedere plant hier een of andere thee zetten/ joint rollen/ soep koken waardoor je gaat denken dat grijze kittens de sleutelbewaarders van de hel zijn en/of je in oud
grieks schelpen willen verkopen. Dit aanbod ter verrijking van onze geest hebben we vriendelijk afgeslagen, maar we zijn wel met zijn vriendin Alejandra meegegaan om haar hobby te beoefenen. Ik
weet niet hoe je de sport noemt, maar het komt er op neer dat je sierlijke en acrobatische toeren uithaalt, hangend aan een paar repen stof, enkele meters boven de grond. Gracieus kon je ons niet
noemen, maar het lukte toch wel aardig om de beginfiguren te voltooien, met als beloning blauwe plekken, schaafwonden en flinke spierpijn - en een hele serie comprimitterende foto`s, waarvan we de
minst beschamende op deze site hebben gezet.
Onze beurse lichamen hebben we na alle activiteiten in Cali flink verwend in de thermal baths van Santa Rosa, een klein plaatsje op de weg naar Medellin. Heerlijke door valkanische activiteit
verwarmde baden (ongeveer 40 graden celsius), gelegen voor een prachtige waterval. De dames trakteerden zichzelf in de bijbehorende spa op een gezichtsmassage plus maskertje - ik besloot een
massage te nemen. Het colombiaanse vrouwke kon er wat van, alle knopen werden vakkundig weggewerkt. Als verassing trok ze ook nog even mijn zwembroek tot op mn knieën en werd mijn bilpartij ook
meegenomen en niet te zuinig :-|. Ik hoopte maar dat het erbij hoorde en ik niet extra moest betalen voor deze behandeling, maar het bleek part of the deal te zijn - hoppa! Hoewel het goed toeven
was in dit dorpje, wilden we snel door naar Medellin. Niet alleen vanwege alle attracties, nachtleven en prachtige (!) vrouwen, maar ook omdat Tinke niet zo heul blij werd van grote kevers, harige
spinnen en grote vliegende kakkerlakken, die het gezellig vonden om ons ´s nachts gezelschap te houden. Eerlijk is eerlijk, ikzelf zat ook niet rustig als er zo´n joekel op mn hoofd wilde landen;
op naar de op één na grootste stad van Colombia dan maar!
Medellin werd ons beschreven als een stad zonder ziel, maar wij vonden het er heerlijk. Misschien was dat vanwege de feestelijkheden in aanloop naar kerst, of vanwege een aantal hete zonnige dagen
(prettig na een hoop kou en hevige regenval), maar het zal voornamelijk aan hostel Casa Kiwi gelegen hebben. Prachtig gebouwd, prima gelegen, met wifi internet, een pooltafel, dakterras met
zwembad, een grote keuken en BBQ vrij voor gebruik, een bar met goedkope drank en een hele hoop relaxte lui..met afstand het beste hostel waar Tinke en ik op welke reis dan ook hebben verbleven -
en dat voor 8 euro per nacht; waanzin. Een goede basis dus om de stad te ontdekken en moeilijk om weg te komen. Toch zijn we gisteren naar Bogota vertrokken. Een paar dagen hier en dan vliegen we
naar...MIAMI BABY! We zijn er achter gekomen dat rechtstreeks naar Panama City vliegen vanuit Bogota, duurder is dan via Miami te gaan, hoe relaxed! Dus mijn verjaardag vieren we op South Beach en
vlak voor de kerst zijn we in Panama.
Entonces, excuses voor deze lap tekst (als je al tot hier bent gekomen), maar het schijnt dat mijn vorige stukje door een zeker persoon werd beoordeeld als kort en te weinig anekdotes bevattend.
Het lukte gisteren dus ook niet om dit allemaal op tijd bij de foto´s te plaatsen, dus kijk ze nog eens door naast dit verhaal voor de o zo belangrijke context.
Miami baby!
Liefs, Lucas en Tinke
