Allereerst: Feliz año nuevo y un próspero 2011! Gelukkig nieuwjaar en een voorspoedig 2011 allemaal!

Ons volgende verhaal komt vanuit een warm, plakkerig, af en toe zonnig en af en toe regenachtig Panama City.

Sinds de vorige update is er weer veel gebeurd en hebben we weer veel meegemaakt. Allereerst zijn we naar Miami gevlogen. Oh wat keken we er naar uit om na al die regenval lekker aan het strand te kunnen liggen! Na een onrustige vlucht kwamen we eindelijk aan. Terwijl we buiten stonden te wachten op Emma en Terry die een dag eerder waren gevlogen, voelde het toch wat frisjes, om niet te zeggen koud. We maakten ons echter geen zorgen, omdat we dachten dat het kwam doordat het al laat was. In ons hostel aangekomen kregen we de aanbieding om met zijn vieren ipv in een dorm kamer met 6 personen, tegen dezelfde prijs in een appartement 2 blokken verder te verblijven. Ehm... YES PLEASE! Dat was heerlijk, tv, keuken, eigen douche en heerlijke bedden. En wat misschien nog wel het beste was, als je de drukte van het hostel wilde vermijden, dan kon dat gewoon. Omdat we nog niks hadden gegeten zijn we een rondje gaan wandelen om een leuk en betaalbaar plekje te vinden. Het was toch wel erg koud, en zoals we begrepen van de man van de supermarkt, bleef dat voorlopig ook zo. SHIT!

Uiteindelijk vonden we een leuk restaurantje, waar we direct bij binnekomst wisten: we´re in MIAMI bitch! Wat een cultuurshock. Van een soort derde wereld land naar prachtige halfnaakte latina´s dansend op de bar, alleen maar live muziek en entertainment van de eerste tot de laatste minuut. We hebben onze ogen uitgekeken en nog heerlijk gegeten ook.

De volgende dag warden we wakker en buiten zag het er prachtig uit. Strakblauwe lucht en zon. Helemaal blij ging ik in gehuld in mijn minirok en hemdje naar buiten om te genieten van de zon. KOUD!! Om mij heen waren mensen aan het hardlopen in een muts en handschoenen. Daar stond ik dan in mijn zomerse kleding. Terug binnen het nieuws aangezet en het bleek de koudste week in Miami te zijn sinds 1942. Dat hebben wij weer. Wanneer strand niet kan, is er niet zo veel anders te doen dan stappen en shoppen. Nu hebben we voor beide niet echt het budget maar window shoppen kan natuurlijk altijd. Echt normale kleding verkopen ze weinig, alles is extravagant en anders. ´S avonds gingen we op stap. Het advies van het hostel was om thuis al wat te drinken want binnen in de clubs is alcohol duur (1 biertje voor 8 dollar tikt behoorlijk aan). We werden opgehaald door een mega hummer limo waar wij achterin zaten dus de muziek konden bedienen. Het was een beetje een tegenvaller toen bleek dat we de radio konden bedienen en voor we doorhadden hoe die werkte waren we er al. De avond was leuk, maar niet fantastisch, er werd weinig gedanst en veel gekletst.

Toen brak Lucas' verjaardag aan. Samen met Emma had ik de dag ervoor taart, Limburger kaas, bubbles, brood en een cadeau gekocht. De volgende dag zouden we als verrassing op het strand gaan lunchen. De wind was gedraaid dus het weer was aangenaam geworden. Op het strand aangekomen was de wind zo sterk dat de kaarsjes niet aangingen, en tot overmaat van ramp begon het ook nog hard te regenen. Snel terug naar het appartement waar we zijn verjaardag verder hebben gevierd. Vooral lucas en ik hebben genoten van de Limburger kaas, die iets te sterk was voor onze Engelse vrienden. Dat vonden wij niet erg want zo hadden we nog wat voor de volgende dagen. ´s Avonds Lucas´ verjaardag in stijl gevierd in Mansion, een grote club in Miami. Met drie in stijl gekleedde dames aan zijn zijde werd er uiteindelijk een uitzondering gemaakt en mocht Lucas tussen de andere schaars geklede modellen in de VIP. Zijn verjaardag was geslaagd, maar door de hoge prijzen voor alcohol heeft Lucas zijn verjaardag nog nooit zo nuchter doorgebracht.

De dag erna moesten we helaas afscheid nemen van Emma en Terry, waar we inmiddels een hele maand mee samen hebben gereisd! We hebben superveel plezier gehad en veel gedeeld, dus het afscheid vond vooral ik erg lastig. Afscheid nemen is niet mijn sterkste kant.

Na Miami vlogen we door naar Panama City. Bij aankomst (‘s nachts) was het superwarm, waar wij wel aan toe waren na veel dagen met kou en regen. De volgende dag wilde we de stad wat verkennen, maar het regende hard en veel was gesloten ivm kerst. ‘s Avonds zijn we heerlijk uit eten geweest (een hele verbetering na ons beide eerdere kerst in Zuid-Amerika waar de kerstmaaltijd uit rijst en bonen of McDonalds bestond) en besloten de volgende dag al door te reizen naar Boquete, waar we iemand uit Nederland wilden bezoeken. Panama City is niet onze meest favoriete stad. De invloed van Amerika is voelbaar groter dan in Zuid-Amerika, het toerisme bestaat al langer waardoor mensen hier minder warm en vriendelijk zijn en je je regelmatig niet veilig voelt. Het oude gedeelte van de stad zou prachtig moeten zijn, maar wij vonden het alleen maar oud en lelijk. Waarschijnlijk zijn we verwend door alle prachtige historische gebouwen die we hebben gezien in eerdere reizen en natuurlijk in ons eigen Europa.

Aangekomen in Boquete bleek het al dagen te regenen en lag het niet in de vewachting dat dit op korte termijn zou stoppen. Van een trekking door de bergen hebben we maar afgezien nadat we van medereizigers hadden begrepen dat er die dag een gids in de rivier was gevallen en meegesleurd was, en tot op heden onvindbaar was. Afschuwelijk verhaal, niemand kon wat doen, ze zagen hem zo verdwijnen. Nee voor ons geen trekking, lekker veilig naar de organische koffieboer, wat ook heel interessant en lekker was.

Na uit eten te zijn geweest met Richelle (meisje uit Nederland) en volledig bijgekletst te zijn besloten we voortijdig terug te keren naar Panama City, daar nieuwjaar door te brengen en eerder de boot naar Cartagena (Colombia) te pakken. Zo gezegd zo gedaan, maar wat bleek? Door het slechte weer op de Caribische zee is het dok waar we vandaan zouden varen volledig vernield. De regen heeft landslides veroorzaakt en door de storm is er zelfs een boot gezonken. Conclusie: geen boten van en naar Cartagena. Dat was echt balen, omdat deze trip een van de hoofdredenen was om naar Panama te gaan. We besloten niet te wachten op groen licht van de regering en direct een ticket te boeken. Vet balen, maar we moeten het accepteren. Vanmiddag vliegen we dus naar Cartagena, waar we nog wat tijd hebben om het noorden te bezoeken voordat ik weer naar huis ga.

De tijd vliegt!

Dikke kus Lucas en Tinke

PS: Je dacht dat het verhaal uit was, maar ik wil toch nog wat toevoegen aan Tinkes relaas. In alle landen waar we geweest zijn we vreemde figuren tegengekomen maar Miami spant de troon. Amerika produceert toch wel de gektse gekken. De leukste was Polka Dot Stringbikini-Man die slechts gehuld in een rood met wit gestipte G-string op het strand flarden Lady-Gaga nummers zingt, verklaart zo heet te zijn dat hij wel moet gaan afkoelen in de zee (maar blijkbaar toch liever naast je badhandoek blijft dansen) en volmondig zijn toewijding en liefde verklaart aan eenieder die het maar wil horen: 'You are the cheese in my butcrack!'

We love Miami

O en bij deze nog een eervolle vermelding voor Enge Satan Man (loopt over straat met een hand onder een handoek, waar hij als hij vlak bij je is een levende duif onderuit tovert, sist 'This is a sacrifice!' en boosaardig lachend verder rent..)

You are the cheese in our butcracks!