Het laatste bericht van ons samen, want vanavond zal ik naar huis vliegen om vervolgens vrijdag thuis aan te komen. Het is een moeilijk afscheid, na drie maanden van intensief samen zijn en na al het moois dat we samen hebben mee mogen maken. Want wat hebben we genoten, iedere dag nog meer.

Na Panama City zijn we naar Cartagena gevlogen. We kwamen aan op een echt caribisch vliegveld: warm en vol palmbomen en met de slogan: mooie stranden, blauwe hemel, mooie mensen: welkom in het paradijs! Hier waren we wel aan toe! In de taxi onderweg naar het hostel zagen we Cartagena by night: prachtig verlichte zeer oude gebouwen. We konden niet wachten om alles te bekijken.
Het oude gedeelte van de stad doet een beetje aan als een zeer oude Europese stad, en is prachtig. Wanneer je in andere steden in Zuid Amerika door het oude centrum loopt betekent oud vaak vervallen, maar hier niet. Alles is goed bijgehouden en onderhouden. We voelden ons direct thuis.
Omdat we nog in Cartagena terug zouden komen om Anna (moeder van Lucas) op te halen, en mij uit te zwaaien, besloten we eerst nog door te reizen naar het noorden. Als eerste gingen we met de boot naar Playa Blanca, een eiland op een uur van Cartagena. We dachten dat dit een soort onbewoond eiland was waar je primitief in hangmatten kon slapen en bij wijze van spreken je eigen vis moest vangen voor het avondeten. Bij de eerste aanblik op de boot vol Colombiaanse dagjesmensen, kregen we al onze twijfels, die bij aankomst door de 3 bananenboten, donuts en de overdaad aan restaurants en dure hotels pijnlijk werd bevestigd. Maargoed, we konden er wel in hangmatten slapen. Na drie uur gaan alle dagjesmensen weg en dan keert de rust weder. We ontmoetten een lieve locale jongen die ons mee nam naar zijn dorp. Met zijn 2`en achterop de moter, zonder helm, over een zandweg... Je bent goed verzekerd tinke, gonsde het door mijn hoofd...Daar aangekomen hebben we wat boodschappen gedaan omdat het goedkoper is dan op het eiland. We dachten dat dit een vriendendienst was en daarom kochten we een fles rum om deze `s avonds samen op te drinken, maar aan het eind van ons verblijf stond het gewoon op de rekening..
Het waren superdagen: wakker worden, duikje in de prachtig heldere, warme Caribische zee, hangen aan het strand en een beetje kaarten. Hoe fijn het ook is, dit gaat na 3 dagen vervelen dus we besloten door te gaan naar Taganga, een klein vissersdorpje met mooie stranden. Het was daar heerlijk. We zaten in een goed hostel, met zwembad wat wij echt fantastisch vonden. Het weer was prachtig en de omgeving ook.

Hierna zijn we doorgegaan naar playa de los Angeles, ongeveer 1 uur van Taganga vandaan. In Quito, Ecuador zijn we helemaal in het begin van onze reis een Nederlandse jongen tegengekomen die hierover zo enthousiast vertelde dat wij er heel graag heen wilden. Door zijn verhaal (ik quote: ~het is zo vet, dan loop je 30 minuten door de jungle en dan denk je, waar ben ik? En dan opeens ben je op een verlaten strand met enkel hangmatten^) hadden we het idée gekregen dat deze wandeling een gevaarlijke hike was door de jungle zonder route. We werden door de bus gedropt bij een bord LOS ANGELES. De hike was een zandpad met bij wijze van spreken bewegwijzering langs de kant. Niks avontuurlijks aan dus we dachten dat dit een zelfde anticlimax zou zijn als Playa Blanca. Maar niks is minder waar: bij het strand aangekomen kun je beslissen of je in een tent of hangmat wil. Deze `camping` wordt gerund door een colombiaanse familie. Het was er prachtig! Vanuit de hangmat keken we uit op de zee met megahoge golven, wat vooral voor Lucas heerlijk spelen was. Voor mij ook, maar na 5x mijn bikini kwijt te zijn geweest en grote happen zout water binnen te hebben gekregen hield ik het voor gezien. Wat hebben we genoten. We waren daar met 2 mensen die we in het hostel in Taganga hadden leren kennen. `s avonds gingen we rondom het vuur wat drinken en kletsen, waarna we naar onze hangmat gingen. Heerlijk! Maar we moesten helaas weer door en besloten nog 1 laatste trip samen te maken voor de definitieve terugkeer naar Cartagena. Dit keer ging de reis naar Tolù. Dit is een vakantieoord voor Colombianen, waar dus geen tourist te bekennen is (buiten de Colombianen dan he ;) ). De busrit zou 6 uur duren, maar na bijna 11 uur kwamen we aan. Door het slechte weer van eerder deze maanden is de weg zeer slecht. We passeerden dorpjes die volledig onder water stonden. Het stonk onwijs en de kleine kinderen spelen daarin, wat vreselijk was om te zien.

In Tolù doen ze alles op de fiets, dus ik kon alvast wennen aan fietsers voor als ik terug ben, en ook Lucas voelde zich direct thuis. Met een fietstaxi zijn we naar ons hotel gebracht en het stadje voelde heel veilig aan. Het is de voornaamste jump off plaats voor het archipelago van Isla Rosario, een groep eilanden met eilandjes zo klein date r maar 1 huis op past. We hebben er een dagtrip naar gemaakt en dat was prachtig. De zee was zo helder dat het mineraalwater leek waar we dus heerlijk in hebben gezwommen.

Toen was het tijd om terug te keren naar Cartagena. Afgelopen zaterdag is Anna aangekomen, die we `s avonds van het vliegveld hebben gehaald en nu brengen wij deze dagen samen door. Anna en ik zijn maandag naar de moddervulkaan geweest. Dat was en gave belevenis. De vulkaan is 2300 meter diep (ENG idée!) en vol met dikke modder. Dan ga je daar in en word je gemasseerd en probeer je te bewegen, waar je natuurlijk onwijs de slappe lach van krijgt want niemand kan wat in die modder dus tuimelt om trekt aan elkaar om rechtop te blijven en komt vast te zitten in de modder. Als een broodje word je door de masseur doorgeschoven als je klaar bent, waarna je naar de rivier loopt waar je door een vrouw gewassen wordt. Je moet op je knieen gaan zitten en dan begint het: ze scheppen water over je hoofd, in je oor (wat ik echt heel vervelend vond) waarna ze met hun vinger je oor schoonmaken. Dan trekken ze aan je bikinie en roepen: take off! Take off!!! De bikini spoelen ze uit en ze wassen je van top tot teen. Vreemde ervaring, ik voelde me net 3 jaar oud in bad, maar schoon was ik wel! En wat hebben we gelachen.

Vandaag is mijn laatste dag en vanavond vlieg ik naar uis. Wat ga ik dit alles missen zeg. Het reizen, de mensen, het land en vooral natuurlijk Lucas. Ik heb nog nooit een land zo bijzonder, mooi, veilig en gastvrij ervaren als Colombia en raad iedereen aan dit land te bezoeken. Door al het politieke gedoe en gevaarlijke situaties in het verleden heeft dit land nog steeds een slechte naam, dat weten de Colombianen zelf ook, iets wat ze heel erg vinden, en zij hebben er alles aan gedaan om ons thuis te laten voelen en een veilige reis te hebben in hun prachtige land.

Het afscheid van elkaar valt ons zwaar, iets wat we van te voren niet hadden verwacht. Drie maanden 24/7 samen is heel bijzonder en we hebben van ieder moment genoten. Ter afscheid hebben we de afscheidsdans gedaan die de albatrossen doen aan het einde van het broedseizoen, tot groot vermaak van Anna en de passerende Colombianen..

Lieve mensen thuis, bedankt voor het lezen en de lieve reacties en tot heel snel in Nederland!

Dikke kus, Lucas en Tinke

ps: dit verhaal is wat verlaat gepost door een onverwachte uitval van electriciteit op de dag van mijn vertrek. op dit moment ben ik weer thuis, en probeer mijn leventje weer op te pakken zoals ik het had achtergelaten. De fotos volgen nog, lucas moet ook wat van zijn camera eropzetten, dus houd de site nog even in de gaten!