Laatste dag, laatste verslag.

Wederom bevind ik mij in Cartagena, waar het vorige verhaal eindigde met het vertrek van Tinke. Gelukkig was mn moeder een paar dagen eerder aangekomen, dus was er iemand om er voor te zorgen dat ik niet in zeven sloten tegelijk liep. Eerder die week hadden we geprobeerd om kaartjes te krijgen voor Bueno Vista Social Club, die ter ere van het HAY festival een openlucht optreden gaven op een van de plazas in Cartagena. Het was geheel uitverkocht maarrr door op de desbetreffende avond rond te hangen bij de poort konden we toch nog naar binnen. De Cubaanse ouwe mannen wisten van wanten en de sprookjesachtige sfeer van de oude koloniale stad en dansende Colombianen maakten het feest compleet.

Na dit optreden zijn we naar het Dreamer Hostel in Santa Marta gegaan, een plek die ik de afgelopen weken als uitvalsbasis heb gebruikt voor verschillende trips. De eerste was de trek naar de Ciudad Perdida, ofwel The Lost City. Na een vermakelijke busrit over een soort van weg (de chauffeur heeft zon beetje met een schep en pikhouweel een niewe weg aangelegd voordat we eindelijk voorbij een bijzonder diepe modderpoel konden) kwamen we aan bij het begin van de jungle. De trek was zwaarder dan ik gedacht had, maar prachtig en we hadden het getroffen met de groep - stuk voor stuk leuke lui. Mijn knie wilde op het eind niet echt meer meewerken, en hoewel mams als groepsoudste het er goed vanaf had gebracht, waren we toe aan rust voor lijf en leden. O de stad is niet langer verloren, want als je iets kwijt bent kan je moeder het altijd te vinden, je weet toch.

Uitrusten deden we op playa Los Angeles, een pareltje in de buurt van Santa Marta dat Tinke en ik eerder hadden ontdekt. Drie dagen niks anders dan hangmatten, strand en serene rust. Harde muziek is verboden en de familie die dit stukje van de kust beheert is bijzonder vriendelijk. Boekje lezen en bijkomen dus. Mam had haar vlucht naar Buenos Aires uitgesteld in verband met onze trektocht, maar nu was het toch zover; we gingen beide op eigen houtje verder.

Samen met Michel, een Zwitser inclusief zakmes, besloot ik om naar la Guajira te gaan, Colombia`s meest droge gebied en het leefgebied van de Wayuu - trotse oorspronkelijke bewoners van deze regio. In Cabo de la Vela verbleven we de eerste nacht bij een Wayuu vrouw in haar hostel/restaurant/boekwinkel/muziekinstalatie. Onze habitacion werd al snel Big Momma's House gedoopt aangezien de dame in kwestie zowel fysiek als psychologisch intimiderend was. Van de handen zo groot als kolenschoppen tot haar welig tierende snor was ze een indrukwekkende verschijning. We verhuisden na 1 nacht naar een andere familie omdat deze daadwerkelijk een douche hadden en de hangmatten niet stonken. Dit durfden we echter niet tegen Big Momma te zeggen, want neushoorns lijken ook langzaam als ze niet boos zijn. We kwamen er uiteindelijk mee weg door te zeggen dat we vrienden hadden ontmoet in het andere hostel. De bijtende volume-10 vragen (Gaan jullie? Waarheen? Waarom?) werden zo beantwoord en hoewel ze duidelijk not pleased was kwamen we er zonder kleerscheuren vanaf. Cabo da Vela was overigens prachtig, maar Michel en ik wilden verder de woestenij in.

Diep in la Guachira ligt Punto Gallinas, het meest noordelijke punt van Zuid-Amerika. Het is niet makkelijk om er te komen (de gebruikelijke route is een paar uur in een jeep, dan drie uur met de boot, nog eens een uur met een jeep en dan weer met de boot) en de goedkoopste optie is dan ook niet goedkoop, zelfs niet volgens Europese maatstaven. Omdat we maar met zn tweeen waren en de boot niet gaat voor minder dan vier, werd het nog lastiger. Uiteindelijk toch geluk gehad omdat we in gesprek raakten met een man die eigenaar was van een aantal jeeps die de tour-bureautjes gebruiken en er ons een heeft verhuurd met chauffeur. Omdat we geen tussenpersoon hebben hoeven gebruiken, scheelde dat nogal in de kosten. Het heeft een tijd niet geregend in la Guachura dus konden we het hele stuk met de Jeep doen (pak m beet 8 uurtjes hobbelen) en in dit geval was de bestemming belangrijker dan de reis. De woeste omgeving staat ver af van de beelden van de jungle van Colombia en het is moeilijk om de ervaring te beschrijven.

We verbleven in hangmatten bij een familie die op het puntje van een uitstekend plateau wonen en de omgeving daar was al verbluffend. Playa Taroa echter, waar de woestijn in rollende duinen direct de zee in loopt, zou nog spectaculairder zijn en daar wilden we de volgende dag dan ook heen. Het zou zo`n 2.5 uur lopen zijn, maar oudste zoon Emilio wilde ons ook wel brengen voor 100.000 pesos (40 euro). Dit vonden we te duur, maar we hadden wat fietsen gezien en deze mochten we huren voor slechts 10.000. Hoewel het 12.30u was en de zon volop brandde, er stond een aangename bries en vol goede moed vertrokken we. We verwachtten dat we er met 1.5 uur wel zouden zijn, maar hadden ons ietwat verkeken op de kwaliteit van de fietsen en de capaciteit om tijd in te schatten door Wayuu`s. De woestijn is daarbij ook niet heel toegankelijk en na een uurtje of drie waren we verdwaald, was het water nagenoeg op en het schijnt dat het ook best warm was. Uiteindelijk kwamen tegen 17 uur aan bij het strand, doordat we af en toe een Wayuu-hutje tegenkwamen waar we een beker water konden kopen en die ons in de goede richting stuurden (min of meer). Tegen deze tijd was had ik een lekke band, was mijn fietsstuur losgekomen en had een slang Michels wiel aangevallen(!), maar we waren er!

Gelukkig woonde er een familie vlak bij het strand en die waren zo onder de indruk dat we op eigen houtje waren komen fietsen vanaf Punto Gallinas dat de man er op stond mijn band te plakken, terwijl hun papagaai ons in Wayuunaiki toesprak. We wisten nu welke route we terug moesten fietsen en het was volle maan, dus het ging best goed, maar desondanks was het niet onaangenaam dat de truck van onze Wayuu-familie ons ergens halverwege kwam oppikken; de dochter was bezorgd geworden, lief hoor! Dus op tijd thuis voor het eten en ik heb met een voldaan gevoel de twee kreeften gegeten die me werden voorgeschoteld. Perfecto!

Via een laatste bezoek aan het Dreamer hostel (waar we ondertussen oude bekenden waren) zijn we nu dus weer in Cartagena. Na dezelde moddervulkaan bezocht te hebben als Tinke en ons mam zit mijn reis er nu ook bijna op; vanavond begint de lange tocht terug naar Nederland. Mijn Nederlandse telefoonnummer werkt niet meer, maar ik zal jullie allemaal wel op een of andere manier zien en spreken. Bedankt voor het volgen en meeleven.

Siempre a la orden!

Lucas

PS Fotos uploaden wil niet zo lukken schijnt, maar ze komen er aan..mañana mañana...