Van jungle tot woestijn

Laatste dag, laatste verslag.

Wederom bevind ik mij in Cartagena, waar het vorige verhaal eindigde met het vertrek van Tinke. Gelukkig was mn moeder een paar dagen eerder aangekomen, dus was er iemand om er voor te zorgen dat ik niet in zeven sloten tegelijk liep. Eerder die week hadden we geprobeerd om kaartjes te krijgen voor Bueno Vista Social Club, die ter ere van het HAY festival een openlucht optreden gaven op een van de plazas in Cartagena. Het was geheel uitverkocht maarrr door op de desbetreffende avond rond te hangen bij de poort konden we toch nog naar binnen. De Cubaanse ouwe mannen wisten van wanten en de sprookjesachtige sfeer van de oude koloniale stad en dansende Colombianen maakten het feest compleet.

Na dit optreden zijn we naar het Dreamer Hostel in Santa Marta gegaan, een plek die ik de afgelopen weken als uitvalsbasis heb gebruikt voor verschillende trips. De eerste was de trek naar de Ciudad Perdida, ofwel The Lost City. Na een vermakelijke busrit over een soort van weg (de chauffeur heeft zon beetje met een schep en pikhouweel een niewe weg aangelegd voordat we eindelijk voorbij een bijzonder diepe modderpoel konden) kwamen we aan bij het begin van de jungle. De trek was zwaarder dan ik gedacht had, maar prachtig en we hadden het getroffen met de groep - stuk voor stuk leuke lui. Mijn knie wilde op het eind niet echt meer meewerken, en hoewel mams als groepsoudste het er goed vanaf had gebracht, waren we toe aan rust voor lijf en leden. O de stad is niet langer verloren, want als je iets kwijt bent kan je moeder het altijd te vinden, je weet toch.

Uitrusten deden we op playa Los Angeles, een pareltje in de buurt van Santa Marta dat Tinke en ik eerder hadden ontdekt. Drie dagen niks anders dan hangmatten, strand en serene rust. Harde muziek is verboden en de familie die dit stukje van de kust beheert is bijzonder vriendelijk. Boekje lezen en bijkomen dus. Mam had haar vlucht naar Buenos Aires uitgesteld in verband met onze trektocht, maar nu was het toch zover; we gingen beide op eigen houtje verder.

Samen met Michel, een Zwitser inclusief zakmes, besloot ik om naar la Guajira te gaan, Colombia`s meest droge gebied en het leefgebied van de Wayuu - trotse oorspronkelijke bewoners van deze regio. In Cabo de la Vela verbleven we de eerste nacht bij een Wayuu vrouw in haar hostel/restaurant/boekwinkel/muziekinstalatie. Onze habitacion werd al snel Big Momma's House gedoopt aangezien de dame in kwestie zowel fysiek als psychologisch intimiderend was. Van de handen zo groot als kolenschoppen tot haar welig tierende snor was ze een indrukwekkende verschijning. We verhuisden na 1 nacht naar een andere familie omdat deze daadwerkelijk een douche hadden en de hangmatten niet stonken. Dit durfden we echter niet tegen Big Momma te zeggen, want neushoorns lijken ook langzaam als ze niet boos zijn. We kwamen er uiteindelijk mee weg door te zeggen dat we vrienden hadden ontmoet in het andere hostel. De bijtende volume-10 vragen (Gaan jullie? Waarheen? Waarom?) werden zo beantwoord en hoewel ze duidelijk not pleased was kwamen we er zonder kleerscheuren vanaf. Cabo da Vela was overigens prachtig, maar Michel en ik wilden verder de woestenij in.

Diep in la Guachira ligt Punto Gallinas, het meest noordelijke punt van Zuid-Amerika. Het is niet makkelijk om er te komen (de gebruikelijke route is een paar uur in een jeep, dan drie uur met de boot, nog eens een uur met een jeep en dan weer met de boot) en de goedkoopste optie is dan ook niet goedkoop, zelfs niet volgens Europese maatstaven. Omdat we maar met zn tweeen waren en de boot niet gaat voor minder dan vier, werd het nog lastiger. Uiteindelijk toch geluk gehad omdat we in gesprek raakten met een man die eigenaar was van een aantal jeeps die de tour-bureautjes gebruiken en er ons een heeft verhuurd met chauffeur. Omdat we geen tussenpersoon hebben hoeven gebruiken, scheelde dat nogal in de kosten. Het heeft een tijd niet geregend in la Guachura dus konden we het hele stuk met de Jeep doen (pak m beet 8 uurtjes hobbelen) en in dit geval was de bestemming belangrijker dan de reis. De woeste omgeving staat ver af van de beelden van de jungle van Colombia en het is moeilijk om de ervaring te beschrijven.

We verbleven in hangmatten bij een familie die op het puntje van een uitstekend plateau wonen en de omgeving daar was al verbluffend. Playa Taroa echter, waar de woestijn in rollende duinen direct de zee in loopt, zou nog spectaculairder zijn en daar wilden we de volgende dag dan ook heen. Het zou zo`n 2.5 uur lopen zijn, maar oudste zoon Emilio wilde ons ook wel brengen voor 100.000 pesos (40 euro). Dit vonden we te duur, maar we hadden wat fietsen gezien en deze mochten we huren voor slechts 10.000. Hoewel het 12.30u was en de zon volop brandde, er stond een aangename bries en vol goede moed vertrokken we. We verwachtten dat we er met 1.5 uur wel zouden zijn, maar hadden ons ietwat verkeken op de kwaliteit van de fietsen en de capaciteit om tijd in te schatten door Wayuu`s. De woestijn is daarbij ook niet heel toegankelijk en na een uurtje of drie waren we verdwaald, was het water nagenoeg op en het schijnt dat het ook best warm was. Uiteindelijk kwamen tegen 17 uur aan bij het strand, doordat we af en toe een Wayuu-hutje tegenkwamen waar we een beker water konden kopen en die ons in de goede richting stuurden (min of meer). Tegen deze tijd was had ik een lekke band, was mijn fietsstuur losgekomen en had een slang Michels wiel aangevallen(!), maar we waren er!

Gelukkig woonde er een familie vlak bij het strand en die waren zo onder de indruk dat we op eigen houtje waren komen fietsen vanaf Punto Gallinas dat de man er op stond mijn band te plakken, terwijl hun papagaai ons in Wayuunaiki toesprak. We wisten nu welke route we terug moesten fietsen en het was volle maan, dus het ging best goed, maar desondanks was het niet onaangenaam dat de truck van onze Wayuu-familie ons ergens halverwege kwam oppikken; de dochter was bezorgd geworden, lief hoor! Dus op tijd thuis voor het eten en ik heb met een voldaan gevoel de twee kreeften gegeten die me werden voorgeschoteld. Perfecto!

Via een laatste bezoek aan het Dreamer hostel (waar we ondertussen oude bekenden waren) zijn we nu dus weer in Cartagena. Na dezelde moddervulkaan bezocht te hebben als Tinke en ons mam zit mijn reis er nu ook bijna op; vanavond begint de lange tocht terug naar Nederland. Mijn Nederlandse telefoonnummer werkt niet meer, maar ik zal jullie allemaal wel op een of andere manier zien en spreken. Bedankt voor het volgen en meeleven.

Siempre a la orden!

Lucas

PS Fotos uploaden wil niet zo lukken schijnt, maar ze komen er aan..mañana mañana...

Afscheidsdans

Het laatste bericht van ons samen, want vanavond zal ik naar huis vliegen om vervolgens vrijdag thuis aan te komen. Het is een moeilijk afscheid, na drie maanden van intensief samen zijn en na al het moois dat we samen hebben mee mogen maken. Want wat hebben we genoten, iedere dag nog meer.

Na Panama City zijn we naar Cartagena gevlogen. We kwamen aan op een echt caribisch vliegveld: warm en vol palmbomen en met de slogan: mooie stranden, blauwe hemel, mooie mensen: welkom in het paradijs! Hier waren we wel aan toe! In de taxi onderweg naar het hostel zagen we Cartagena by night: prachtig verlichte zeer oude gebouwen. We konden niet wachten om alles te bekijken.
Het oude gedeelte van de stad doet een beetje aan als een zeer oude Europese stad, en is prachtig. Wanneer je in andere steden in Zuid Amerika door het oude centrum loopt betekent oud vaak vervallen, maar hier niet. Alles is goed bijgehouden en onderhouden. We voelden ons direct thuis.
Omdat we nog in Cartagena terug zouden komen om Anna (moeder van Lucas) op te halen, en mij uit te zwaaien, besloten we eerst nog door te reizen naar het noorden. Als eerste gingen we met de boot naar Playa Blanca, een eiland op een uur van Cartagena. We dachten dat dit een soort onbewoond eiland was waar je primitief in hangmatten kon slapen en bij wijze van spreken je eigen vis moest vangen voor het avondeten. Bij de eerste aanblik op de boot vol Colombiaanse dagjesmensen, kregen we al onze twijfels, die bij aankomst door de 3 bananenboten, donuts en de overdaad aan restaurants en dure hotels pijnlijk werd bevestigd. Maargoed, we konden er wel in hangmatten slapen. Na drie uur gaan alle dagjesmensen weg en dan keert de rust weder. We ontmoetten een lieve locale jongen die ons mee nam naar zijn dorp. Met zijn 2`en achterop de moter, zonder helm, over een zandweg... Je bent goed verzekerd tinke, gonsde het door mijn hoofd...Daar aangekomen hebben we wat boodschappen gedaan omdat het goedkoper is dan op het eiland. We dachten dat dit een vriendendienst was en daarom kochten we een fles rum om deze `s avonds samen op te drinken, maar aan het eind van ons verblijf stond het gewoon op de rekening..
Het waren superdagen: wakker worden, duikje in de prachtig heldere, warme Caribische zee, hangen aan het strand en een beetje kaarten. Hoe fijn het ook is, dit gaat na 3 dagen vervelen dus we besloten door te gaan naar Taganga, een klein vissersdorpje met mooie stranden. Het was daar heerlijk. We zaten in een goed hostel, met zwembad wat wij echt fantastisch vonden. Het weer was prachtig en de omgeving ook.

Hierna zijn we doorgegaan naar playa de los Angeles, ongeveer 1 uur van Taganga vandaan. In Quito, Ecuador zijn we helemaal in het begin van onze reis een Nederlandse jongen tegengekomen die hierover zo enthousiast vertelde dat wij er heel graag heen wilden. Door zijn verhaal (ik quote: ~het is zo vet, dan loop je 30 minuten door de jungle en dan denk je, waar ben ik? En dan opeens ben je op een verlaten strand met enkel hangmatten^) hadden we het idée gekregen dat deze wandeling een gevaarlijke hike was door de jungle zonder route. We werden door de bus gedropt bij een bord LOS ANGELES. De hike was een zandpad met bij wijze van spreken bewegwijzering langs de kant. Niks avontuurlijks aan dus we dachten dat dit een zelfde anticlimax zou zijn als Playa Blanca. Maar niks is minder waar: bij het strand aangekomen kun je beslissen of je in een tent of hangmat wil. Deze `camping` wordt gerund door een colombiaanse familie. Het was er prachtig! Vanuit de hangmat keken we uit op de zee met megahoge golven, wat vooral voor Lucas heerlijk spelen was. Voor mij ook, maar na 5x mijn bikini kwijt te zijn geweest en grote happen zout water binnen te hebben gekregen hield ik het voor gezien. Wat hebben we genoten. We waren daar met 2 mensen die we in het hostel in Taganga hadden leren kennen. `s avonds gingen we rondom het vuur wat drinken en kletsen, waarna we naar onze hangmat gingen. Heerlijk! Maar we moesten helaas weer door en besloten nog 1 laatste trip samen te maken voor de definitieve terugkeer naar Cartagena. Dit keer ging de reis naar Tolù. Dit is een vakantieoord voor Colombianen, waar dus geen tourist te bekennen is (buiten de Colombianen dan he ;) ). De busrit zou 6 uur duren, maar na bijna 11 uur kwamen we aan. Door het slechte weer van eerder deze maanden is de weg zeer slecht. We passeerden dorpjes die volledig onder water stonden. Het stonk onwijs en de kleine kinderen spelen daarin, wat vreselijk was om te zien.

In Tolù doen ze alles op de fiets, dus ik kon alvast wennen aan fietsers voor als ik terug ben, en ook Lucas voelde zich direct thuis. Met een fietstaxi zijn we naar ons hotel gebracht en het stadje voelde heel veilig aan. Het is de voornaamste jump off plaats voor het archipelago van Isla Rosario, een groep eilanden met eilandjes zo klein date r maar 1 huis op past. We hebben er een dagtrip naar gemaakt en dat was prachtig. De zee was zo helder dat het mineraalwater leek waar we dus heerlijk in hebben gezwommen.

Toen was het tijd om terug te keren naar Cartagena. Afgelopen zaterdag is Anna aangekomen, die we `s avonds van het vliegveld hebben gehaald en nu brengen wij deze dagen samen door. Anna en ik zijn maandag naar de moddervulkaan geweest. Dat was en gave belevenis. De vulkaan is 2300 meter diep (ENG idée!) en vol met dikke modder. Dan ga je daar in en word je gemasseerd en probeer je te bewegen, waar je natuurlijk onwijs de slappe lach van krijgt want niemand kan wat in die modder dus tuimelt om trekt aan elkaar om rechtop te blijven en komt vast te zitten in de modder. Als een broodje word je door de masseur doorgeschoven als je klaar bent, waarna je naar de rivier loopt waar je door een vrouw gewassen wordt. Je moet op je knieen gaan zitten en dan begint het: ze scheppen water over je hoofd, in je oor (wat ik echt heel vervelend vond) waarna ze met hun vinger je oor schoonmaken. Dan trekken ze aan je bikinie en roepen: take off! Take off!!! De bikini spoelen ze uit en ze wassen je van top tot teen. Vreemde ervaring, ik voelde me net 3 jaar oud in bad, maar schoon was ik wel! En wat hebben we gelachen.

Vandaag is mijn laatste dag en vanavond vlieg ik naar uis. Wat ga ik dit alles missen zeg. Het reizen, de mensen, het land en vooral natuurlijk Lucas. Ik heb nog nooit een land zo bijzonder, mooi, veilig en gastvrij ervaren als Colombia en raad iedereen aan dit land te bezoeken. Door al het politieke gedoe en gevaarlijke situaties in het verleden heeft dit land nog steeds een slechte naam, dat weten de Colombianen zelf ook, iets wat ze heel erg vinden, en zij hebben er alles aan gedaan om ons thuis te laten voelen en een veilige reis te hebben in hun prachtige land.

Het afscheid van elkaar valt ons zwaar, iets wat we van te voren niet hadden verwacht. Drie maanden 24/7 samen is heel bijzonder en we hebben van ieder moment genoten. Ter afscheid hebben we de afscheidsdans gedaan die de albatrossen doen aan het einde van het broedseizoen, tot groot vermaak van Anna en de passerende Colombianen..

Lieve mensen thuis, bedankt voor het lezen en de lieve reacties en tot heel snel in Nederland!

Dikke kus, Lucas en Tinke

ps: dit verhaal is wat verlaat gepost door een onverwachte uitval van electriciteit op de dag van mijn vertrek. op dit moment ben ik weer thuis, en probeer mijn leventje weer op te pakken zoals ik het had achtergelaten. De fotos volgen nog, lucas moet ook wat van zijn camera eropzetten, dus houd de site nog even in de gaten!

This is a sacrifice..

Allereerst: Feliz año nuevo y un próspero 2011! Gelukkig nieuwjaar en een voorspoedig 2011 allemaal!

Ons volgende verhaal komt vanuit een warm, plakkerig, af en toe zonnig en af en toe regenachtig Panama City.

Sinds de vorige update is er weer veel gebeurd en hebben we weer veel meegemaakt. Allereerst zijn we naar Miami gevlogen. Oh wat keken we er naar uit om na al die regenval lekker aan het strand te kunnen liggen! Na een onrustige vlucht kwamen we eindelijk aan. Terwijl we buiten stonden te wachten op Emma en Terry die een dag eerder waren gevlogen, voelde het toch wat frisjes, om niet te zeggen koud. We maakten ons echter geen zorgen, omdat we dachten dat het kwam doordat het al laat was. In ons hostel aangekomen kregen we de aanbieding om met zijn vieren ipv in een dorm kamer met 6 personen, tegen dezelfde prijs in een appartement 2 blokken verder te verblijven. Ehm... YES PLEASE! Dat was heerlijk, tv, keuken, eigen douche en heerlijke bedden. En wat misschien nog wel het beste was, als je de drukte van het hostel wilde vermijden, dan kon dat gewoon. Omdat we nog niks hadden gegeten zijn we een rondje gaan wandelen om een leuk en betaalbaar plekje te vinden. Het was toch wel erg koud, en zoals we begrepen van de man van de supermarkt, bleef dat voorlopig ook zo. SHIT!

Uiteindelijk vonden we een leuk restaurantje, waar we direct bij binnekomst wisten: we´re in MIAMI bitch! Wat een cultuurshock. Van een soort derde wereld land naar prachtige halfnaakte latina´s dansend op de bar, alleen maar live muziek en entertainment van de eerste tot de laatste minuut. We hebben onze ogen uitgekeken en nog heerlijk gegeten ook.

De volgende dag warden we wakker en buiten zag het er prachtig uit. Strakblauwe lucht en zon. Helemaal blij ging ik in gehuld in mijn minirok en hemdje naar buiten om te genieten van de zon. KOUD!! Om mij heen waren mensen aan het hardlopen in een muts en handschoenen. Daar stond ik dan in mijn zomerse kleding. Terug binnen het nieuws aangezet en het bleek de koudste week in Miami te zijn sinds 1942. Dat hebben wij weer. Wanneer strand niet kan, is er niet zo veel anders te doen dan stappen en shoppen. Nu hebben we voor beide niet echt het budget maar window shoppen kan natuurlijk altijd. Echt normale kleding verkopen ze weinig, alles is extravagant en anders. ´S avonds gingen we op stap. Het advies van het hostel was om thuis al wat te drinken want binnen in de clubs is alcohol duur (1 biertje voor 8 dollar tikt behoorlijk aan). We werden opgehaald door een mega hummer limo waar wij achterin zaten dus de muziek konden bedienen. Het was een beetje een tegenvaller toen bleek dat we de radio konden bedienen en voor we doorhadden hoe die werkte waren we er al. De avond was leuk, maar niet fantastisch, er werd weinig gedanst en veel gekletst.

Toen brak Lucas' verjaardag aan. Samen met Emma had ik de dag ervoor taart, Limburger kaas, bubbles, brood en een cadeau gekocht. De volgende dag zouden we als verrassing op het strand gaan lunchen. De wind was gedraaid dus het weer was aangenaam geworden. Op het strand aangekomen was de wind zo sterk dat de kaarsjes niet aangingen, en tot overmaat van ramp begon het ook nog hard te regenen. Snel terug naar het appartement waar we zijn verjaardag verder hebben gevierd. Vooral lucas en ik hebben genoten van de Limburger kaas, die iets te sterk was voor onze Engelse vrienden. Dat vonden wij niet erg want zo hadden we nog wat voor de volgende dagen. ´s Avonds Lucas´ verjaardag in stijl gevierd in Mansion, een grote club in Miami. Met drie in stijl gekleedde dames aan zijn zijde werd er uiteindelijk een uitzondering gemaakt en mocht Lucas tussen de andere schaars geklede modellen in de VIP. Zijn verjaardag was geslaagd, maar door de hoge prijzen voor alcohol heeft Lucas zijn verjaardag nog nooit zo nuchter doorgebracht.

De dag erna moesten we helaas afscheid nemen van Emma en Terry, waar we inmiddels een hele maand mee samen hebben gereisd! We hebben superveel plezier gehad en veel gedeeld, dus het afscheid vond vooral ik erg lastig. Afscheid nemen is niet mijn sterkste kant.

Na Miami vlogen we door naar Panama City. Bij aankomst (‘s nachts) was het superwarm, waar wij wel aan toe waren na veel dagen met kou en regen. De volgende dag wilde we de stad wat verkennen, maar het regende hard en veel was gesloten ivm kerst. ‘s Avonds zijn we heerlijk uit eten geweest (een hele verbetering na ons beide eerdere kerst in Zuid-Amerika waar de kerstmaaltijd uit rijst en bonen of McDonalds bestond) en besloten de volgende dag al door te reizen naar Boquete, waar we iemand uit Nederland wilden bezoeken. Panama City is niet onze meest favoriete stad. De invloed van Amerika is voelbaar groter dan in Zuid-Amerika, het toerisme bestaat al langer waardoor mensen hier minder warm en vriendelijk zijn en je je regelmatig niet veilig voelt. Het oude gedeelte van de stad zou prachtig moeten zijn, maar wij vonden het alleen maar oud en lelijk. Waarschijnlijk zijn we verwend door alle prachtige historische gebouwen die we hebben gezien in eerdere reizen en natuurlijk in ons eigen Europa.

Aangekomen in Boquete bleek het al dagen te regenen en lag het niet in de vewachting dat dit op korte termijn zou stoppen. Van een trekking door de bergen hebben we maar afgezien nadat we van medereizigers hadden begrepen dat er die dag een gids in de rivier was gevallen en meegesleurd was, en tot op heden onvindbaar was. Afschuwelijk verhaal, niemand kon wat doen, ze zagen hem zo verdwijnen. Nee voor ons geen trekking, lekker veilig naar de organische koffieboer, wat ook heel interessant en lekker was.

Na uit eten te zijn geweest met Richelle (meisje uit Nederland) en volledig bijgekletst te zijn besloten we voortijdig terug te keren naar Panama City, daar nieuwjaar door te brengen en eerder de boot naar Cartagena (Colombia) te pakken. Zo gezegd zo gedaan, maar wat bleek? Door het slechte weer op de Caribische zee is het dok waar we vandaan zouden varen volledig vernield. De regen heeft landslides veroorzaakt en door de storm is er zelfs een boot gezonken. Conclusie: geen boten van en naar Cartagena. Dat was echt balen, omdat deze trip een van de hoofdredenen was om naar Panama te gaan. We besloten niet te wachten op groen licht van de regering en direct een ticket te boeken. Vet balen, maar we moeten het accepteren. Vanmiddag vliegen we dus naar Cartagena, waar we nog wat tijd hebben om het noorden te bezoeken voordat ik weer naar huis ga.

De tijd vliegt!

Dikke kus Lucas en Tinke

PS: Je dacht dat het verhaal uit was, maar ik wil toch nog wat toevoegen aan Tinkes relaas. In alle landen waar we geweest zijn we vreemde figuren tegengekomen maar Miami spant de troon. Amerika produceert toch wel de gektse gekken. De leukste was Polka Dot Stringbikini-Man die slechts gehuld in een rood met wit gestipte G-string op het strand flarden Lady-Gaga nummers zingt, verklaart zo heet te zijn dat hij wel moet gaan afkoelen in de zee (maar blijkbaar toch liever naast je badhandoek blijft dansen) en volmondig zijn toewijding en liefde verklaart aan eenieder die het maar wil horen: 'You are the cheese in my butcrack!'

We love Miami

O en bij deze nog een eervolle vermelding voor Enge Satan Man (loopt over straat met een hand onder een handoek, waar hij als hij vlak bij je is een levende duif onderuit tovert, sist 'This is a sacrifice!' en boosaardig lachend verder rent..)

You are the cheese in our butcracks!

¡Nos gusta Colombia!

Las Islas Galápagos

Vanuit een grijs en benauwd Guayaquil proberen we vol heimwee onze prachtige ervaringen op papier te zetten.

12 dagen geleden begon onze trip met een vlucht naar Isla Santa Cruz, waar we in de stad Puerto Ayora verbleven. Dit is de grootste stad van alle eilanden die de Galapagos rijk is. Bij aankomst kon je meteen merken dat deze stad gewend is aan toeristen en daarmee dus ook gewend is aan blondines, dat was heel prettig en gaf ook direct een veilig gevoel. De inwoners zijn relatief rijk, hetgeen te danken is aan de 200.000 toeristen die er per jaar de eilanden komen bezoeken.

De missie die wij hadden op dit eiland was om een last-minute trip (cruise) te boeken om de overige eilanden te bezoeken. Na 2 dagen bureaus bezocht te hebben, hadden we eindelijk een goede deal gesloten: 6 dagen en 6 nachten op een Tourist Luxury schip, tegen een schijntje van de originele prijs. We moesten dan wel onszelf nog 3 dagen op het eiland vermaken, maar dat was geen probleem. De Galapagos eilanden bestaan uit 14 grote eilanden, en 47 kleine eilanden. Wij gaan daar maar een heel klein deel van zien. Voor de liefhebbers is dat achtereenvolgens: Rabida eiland, James bay, Bartolome, North Seymore, Tortuga Bay, las Plaza's, Santa Fe, Punta Suarez, Gardner Bay, Post office bay en weer terug naar Puerto Ayora.

Voor degene die het niet weten, de eilanden zijn bezocht door Darwin in 1835, in de eerste plaats omdat hij geinteresseerd was in geologie. Een leuk weetje is dat de schipper van de Beagle (Darwins' schip) hem attendeerde op het verschil dat er bestond tussen alle vinken die er op het eiland waren. Dit is het beginpunt van zijn theorie geweest. Darwin heeft slechts 5 weken op de eilanden doorgebracht en zijn observaties bij hondenfokkers zijn van veel grotere invloed op zijn werk geweest (maar dat klinkt toch wat minder aantrekkelijk ghe)

Als eerste hebben we het Darwin Research Center bezocht, waar onder andere Lonesome George te vinden is (dit is de enige overgebleven schildpad in zijn soort). Ze hebben hem proberen te laten paren met schildpadden die veel op hem lijken qua soort, maar die eitjes zijn nooit levensvatbaar geworden...Hij mag het wel blijven proberen, dus zo eenzaam is ie niet...

Uiteindelijk brak de dag van het vertrek aan. Bepakt en bezakt met anti-zeeziek pillen gingen we aan boord, waar we ons bij een groep voegde die al sinds een aantal dagen samen aan boord was. Het was een gezellige groep, met ook een aantal jonge mensen. Bijna iedereen was Duits sprekend, dus wij hebben ook die taal weer even op kunnen rakelen.

Dezelfde nacht zijn we naar onze eerste bestemming gevaren, hetgeen met een behoorlijk geschommel gepaard ging.

De volgende ochtend was het vroeg opstaan, ontbijten (zeer uitgebreid!) en dan van boord voor een wandeling. Het strand waar we op uitkwamen was bezaaid met zeeleeuwen. Wow, daar kun je gewoon super dichtbij komen, wat natuurlijk super bijzonder is. Na de wandeling konden we voor het eerst gaan snorkelen. Na een goede uitleg van Lucas gingen we het water in. WOW! Wat een mooie dingen, veel tropische vissen, koraal, zeesterren en nog veel meer. Er zwemmen ook zeeleeuwen in het water en ze zijn behoorlijk nieuwsgierig, dus de kans is groot dat ze even met je komen spelen. Omdat Lucas voorop zwom had ik hem niet zien aankomen, maar opeens drukte hij zijn snuit zo ongeveer tegen mijn bril. Ik schrok me dood! Slaakte een gil, kreeg een slok water binnen, maar de zeeleeuw ging pas weg na dat ie een rondje om mijn buik had gezwommen. Toen ik opkeek was de kleine boot die patrouille houdt voor als je hulp nodig hebt al naast me, met een van de crewmembers hardop lachend erin. Of ik eruit wilde, nou nee, ik vond het best schrikken, maar ook te gaaf om eruit te gaan. Een tijdje later zwom er een pijlstaartrog voorbij en toen vond ik het wel welletjes

Die middag gingen we weer snorkelen waar me met zeeschildpadden konden zwemmen. Wat een bijzondere ervaring was dat! Ze zijn super langzaam, en ook vrij groot. De dag erna zijn we weer gaan snorkelen en hebben we 3 haaien gezien, dat was zeer indrukwekkend. Ze zijn niet gevaarlijk (natuurlijk heb ik dat even gecheckt) omdat ze voornamelijk vis eten en er genoeg vis te krijgen is, dus ze hebben geen honger, waardoor ze mensen niet als snack zien. Klonk me plausibel in de oren dus ik besloot het maar te geloven.

Iedere keer als we terug kwamen van een snorkel of een wandeling warden we door de crew in de watten gelegd door ons met koekjes/empañadas/chips/warme chocomel te verwelkomen. De boot was fantastisch. Schoon, heerlijk eten en vriendelijke staf.

Het snorkelen van de eerste drie dagen waren het meest indrukwekkend met de meeste bijzondere dieren. De overige dagen stonden vooral in het teken van landdieren. Superveel zeeleeuwen, gekke blue footed boobies (mijn favoriet) zee en land iguanen (Lucas favoriet) Albatrossen en nog veel meer. Van de albatross hebben we iets heel bijzonders gezien: een afscheidsdans omdat koppels, maar ook ´vrienden´ elkaar pas volgend seizoen weer zien. Zeer vermakelijk om te zien, Lucas en ik hebben besloten dit ook te doen als ik naar Nederland ga en hij nog even blijft.

Op de laatste dag waren we bij Post Office Bay. Dit eiland heeft de naam te danken aan het postsysteem dat ze daar hebben. Je schrijft een kaart en adresseert hem, maar voorziet deze niet van een postzegel. Je doet de kaart in de bus en doorzoekt de kaarten die er liggen, en kijkt of er kaarten geadresseerd zijn bij jou in de buurt. Deze neem je dan mee naar huis en bezorg je persoonlijk, of post hem in je eigen land. Dit systeem werd vroeger door zeelieden gebruikt en is nu nog steeds veel betrouwbaarder dan het reguliere postsysteem. Nu komen er iedere dag toeristen, 365 dagen per jaar, dus het systeem werkt supersnel. Wij hebben er ook een aantal verzonden, dus jongens deze kunnen jullie op een bijzondere manier toekomen!

Toen was het snorkeltijd, maar het weer was niet zo mooi dus ik besloot wat te gaan lezen en lucas besloot te gaan voetballen met medereizigers en de gids. Na een dik uur kwam hij hinkend terug... Hij had vlak voorafgaand aan het scoren van de winnende goal (zo begrijp ik..) zijn enkel flink verstuikt wat einde tour voor hem betekende. Balen natuurlijk..Gelukkig was er een zuster aan boord die zijn voet goed verbonden heeft. Ik was blij hem te kunnen melden dat hij op de laatste snorkeltocht niks gemist had, op wat vissen en zeesterren na. Gek hoe snel je verwend raakt met al die mooie dingen!

De volgende dag kon lucas nog steeds niet goed lopen maar we moesten toch naar het vliegveld. De reis duurde al met al best lang, maar de vlucht ging voorspoedig. Nu zitten we in Guayaquil en kunnen we alles eindelijk tot ons door laten dringen. We proberen vanavond een nachtbus naar Quito te pakken en dan daar 1 of twee nachten te blijven waarna we een bus naar de grens met Colombia zullen pakken, en dan de oversteek zullen maken.

Sorry voor dit lange verhaal maar we zitten er ook zo vol van! Wij hebben echt fantastische tijd gehad, en we raden het iedereen aan hier eens een bezoek te brengen als je de mogelijkheid hebt.

Dikke kus voor allen

Warme baden en koude douches

Na Quito, waar het zonnig maar frisjes was, hebben we ons naar het aangename Baños begeven. Baños is het Spaanse word voor ´baden´, hetgeen trouwens ook gebruikt wordt voor ´het toilet´. Dit stadje staat dan ook bekend om de de natuurlijke warme baden (en overigens niet om zijn wonderschone wc´s). Na het mountainbiken en hiken konden we onze vermoeide spieren ontspannen in het door de vulkaan Tungurahua verwarmde water. Zeker geen straf dus om hier een paar dagen te toeven.

Het strand lonkte echter en we waren van plan om een weekje te gaan surfen bij Montanita, een relaxed kustplaatsje. Hoewel we er bijzonder leuk Halloween, Allerzielen en Dia de los Muertes hebben gevierd, was het toch wel een beetje een koude douche (tweede deel titelverklaring ;-) dat het echt te koud was om te surfen! Niet te lang getreurd, we halen het wel in in Colombia.

Op dit moment zitten we al een paar dagen in Guayaquil, de grootste stad van Ecuador. Niet de mooiste of meest interessante, maarrr wel de enige met landleguanen die midden in de stad leven! Duiven en minidraakjes scharrelen door elkaar heen op zoek naar broodkruim en wat ze verder ook eten. Persoonlijk zat ik te wachten totdat zo´n beest opeens een duif naar binnen zou schrokken, maar helaas. Gelukkig was ik snel getroost toen ik de eerste flipperkasten in Ecuador vond. Tinke was er iets minder blij mee, maar toen we na enkele uren de Gamehall verlieten met een gewonnen mini-aapje-hangt-aan-een-parachute-frutseltje was ze weer in haar nopjes.

Ik weet niet zeker of er apen zijn op de Galapagos eilanden, maar morgen vliegen we met een redelijk goedkope vlucht naar Isla Santra Cruz, waar we een mooie last-minute tour hopen te boeken. Iedereen die we spreken is laaiend enthousiast over de trip, dus we hebben er ook erg veel zin in. Verslaggeving volgt..

Hasta luego! x

Ongeëvenaarde berichtgeving vanuit Quito

Lieve allemaal!

Eindelijk tijd voor een berichtje vanuit Quito. We zijn nu alweer zo goed als een week weg en we hebben al veel beleefd.

Vorige week dinsdag brak voor ons de dag aan van afscheid. Voor mij (Tinke) veel moeilijker dan ik van tevoren had gedacht. Het afscheid viel zwaar. En het feit dat er een rij van een half uur bij de douane stond maakte het er niet makkelijker op. We bleven maar zwaaien en zwaaien, mensen uit de rij achter ons zwaaiden op een gegeven moment maar terug..

Na de douane ging het supersnel. We hadden een gesprekje met een man die wilde weten of we geen terroristen waren. Ik wilde de eerlijkheid zelve blijven en had verteld dat we vlak ervoor een cadeautje van de tante van Lucas hadden gekregen. Dat wekte wat argwaan, maar na vele malen te hebben gezworen dat het echt boeken waren (daar gingen we maar vanuit, want we hadden ze zelf nog niet uitgepakt) was het allemaal oke.

Doodmoe kwamen we aan bij ons hostel. Het zag er niet bepaald uit zoals op de fotos maargoed, het had een bed en daar waren we wel aan toe. Na een nacht te hebben geslapen werd ik wakker met jawel, een mega koortslip. Behoorlijk balen dus en als eerste maar even langs de apotheek. Ik maakte me eerst nog wat zorgen of ik wel duidelijk kon maken wat ik had. Volgens lucas was dit niet nodig want ik hoefde ze volgens hem maar aan te kijken en dan zagen ze het vanzelf. En zo geschiedde... ik was dolblij toen de apotheker me vragend aankeek en zei: zovirax? SI!! Zo. Probleem oplgelost.

Wij verbleven in Mariscal, dit is het gedeelte van Quito waar de gringo´s (=touristen) zich vestigen. Je kunt er heerlijk in de (spaarzame) zon zitten dus dat hebben we ook veel gedaan.

Het hostel beviel echter toch niet goed dus na drie nachten zijn we naar een ander gedeelte gegaan, namelijk de Old Town. Daar hebben we een erg gezellig hostel met een fantastisch uitzicht over Quito vanaf het dakterras. De atmosfeer is super en we hebben vanuit hier verschillende dingen ondernomen. Zo hebben we een Basiliek beklommen (ik weet nu wat hoogtevrees is). We waren erg hoog geklommen waar het waaide en waar nauwelijks een rand zat. Doodeng, wel tof om gedaan te hebben.

Met een groep andere reizigers uit ons hostel zijn we naar ´el mitad del mundo´ (het midden van de aarde) geweest. Dit is de plek waar de evenaar loopt. Bijzonder om geweest te zijn maar het stelde niet veel voor. Het schijnt zo te zijn dat je op de evenaar lichter bent dan ergens anders. Dit weetje hebben we dankbaar aangenomen met een dikke empanada met kaas ;)

Dezelfde dag zijn we in Otovalo geweest waar de grootste markt van Zuid Amerika zou moeten zijn. Volgens Lucas is het ook de grootste markt, maar wel alleen voor de mensen die in Otovalo wonen. Niet heel bijzonder. Lucas heeft er een mooie muts gekocht omdat het hier nogal koud kan zijn.
We zitten hier op ongeveer 3 km hoogte. We dachten dat we er niet veel last van zouden hebben, maar Lucas is zaterdag behoorlijk beroerd geweest. Veel misselijk en wat hoofdpijn. Gelukkig is het nu over.

Onze planning voor de komende dagen is nog wat los, maar we willen zondag in Montanita zijn (kustplaatsje) om Haloween te vieren en hopelijk wat te surfen. Daarna zullen we in de richting van Galapagos gaan. Maar jullie horen vast nog van ons.

Hele dikke kus vanuit Quito.
Lucas en Tinke

Welkom op ons Reislog!

Hallo en welkom op ons reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis door Ecuador, Colombia en omstreken. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waarwe onsbevinden en waar we zijn geweest! Meer informatie overons en de reis diewe gaan maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Wezien je graag terug op ons reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je metons meereist!

Groetjes,

Lucas & Tinke